Hai un tempo vira pola rede un vídeo onde lles preguntaban aos italianos e italianas pola rúa cal era o seu prato de pasta preferido. O que máis se repetía era a carbonara. Cousa que non me sorprendeu polo boísima que está. A auténtica, claro! E a segunda era a amatriciana. E aínda que a priori son dous pratos ben diferentes, teñen un ingrediente moi importante en común: o guanciale. O seu sabor é moi especial, e esa pementa que leva pegadiña, fai elevar o sabor de calquera prato onde estea presente.
E aínda vos digo máis. Despois de probar estes spaghetti all’amatriciana, case vos diría que me gustaron máis que a carbonara, que xa é dicir. Queda un prebe de tomate cun sabor un chisco picante, pola pementa negra, que casa á perfección con outro dos protagonistas deste prato: o pecorino romano. Tanto o guanciale como o pecorino son ingredientes de sabor forte, que xunto coa melosidade do tomate fan que o resultado final sexa de textura suave e de sabor intenso. O único que vos podo pedir é que o probedes.
Print
Ingredientes para 4 persoas
150 gramos de guanciale
3 chalotas ou media cebola
400 gramos de tomate pelado (pomodori pelati)
75 gramos de pecorino romano
320 gramos de espaguetes
Preparación
- Cortamos o guanciale en tiriñas ou cadrados.
- Poñémolo a fritir sen aceite nin nada, a lume medio-baixo para que vaia saíndo a graxa e fique crocante sen se queimar.
- Mentres, imos cortando as chalotas ou a cebola en anaquiños pequenos. Sacamos o guanciale e reservamos.
- Na graxa do guanciale fritimos as chalotas (ou cebola) picadas.
- Estrullamos os tomates e engadimos un chisco de sal e un chorro de aceite de oliva.
- E cando a chalota estea no seu punto, engadimos os tomates e cociñamos a lume baixo durante uns 10 minutos.
- Cocemos os espaguetes segundo indique o envase e me mentres iremos relando o queixo pecorino.
- Botámolos sobre o prebe e remexemos ben.
- Engadimos o pecorino romano relado. Mesturamos ben.
- E por último, engadimos o guanciale que tiñamos reservado. Mesturamos todo e servimos.
Cómpre tomalo quentiño, acabado de facer, que é como está máis bo. Hai quen non lle bota nin cebola nin chalota, polo que se non sodes seareiras, podedes non poñerlle. Eu coido que lle queda moi ben. O tomate pelado véndeno en supermercados. Eu merquei este no Carrefour da marca mutti.
E unha lata xa son os 400 gramos que precisades para a receita. Paga a pena mercalo e probar. E así aproveito para dicirvos que se non probastes o tomate concentrado da mesma marca, que o fagades, que dálle un toque espectacular a (case) todo 😉
